Przejdź do zawartości

Maciej Frankowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mateusz vel Maciej Frankowski
Generał major
Data urodzenia

1742

Data śmierci

po 1812

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

Wojna polsko-rosyjska
Insurekcja kościuszkowska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari

Mateusz vel Maciej Frankowski (ur. 1742 na Podlasiu – zm. po 1812 roku) – generał major wojsk litewskich, generał major ziemiański w powstaniu kościuszkowskim, członek Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego w 1812 roku.[1]

Pochodził z rodu Frankowskich. W latach 1766–1772 kształcił się w Szkole Rycerskiej w Warszawie, następnie był tam wychowawcą, a od 1773 podbrygadierem. W 1779 po przejściu do służby liniowej, został podpułkownikiem, a w 1783 pułkownikiem Korpusu Kadetów.

W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 pułkownik 5. regimentu Buławy Wielkiego Księstwa Litewskiego, odznaczył się w bitwie pod Brześciem za co został odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari i awansowany 18 lipca 1792 r. na generała majora.

Komisarz Komisji Policji Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1794 roku[2]. Czynny w sprzysiężeniu insurekcyjnym na Litwie w Wilnie. W powstaniu kościuszkowskim został generałem majorem milicji ziemiańskiej województwa brzeskolitewskiego. Walczył w obronie Wilna i na Żmudzi, potem podczas walk odwrotowych gen. S. Mokronowskiego. Wyznaczony na organizatora siły zbrojnej i generała ziemiańskiego zdołał zmobilizować niewielkie oddziały i odniósł kilka lokalnych sukcesów, co zyskało mu opinię dobrego dowódcy powstańczego.

Przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego w 1812 roku wraz z obywatelami Brześcia i powiatu brzeskolitewskiego[3].

W latach późniejszych czynny działacz masoński, członek loży wolnomularskiej Hesperus[4]. W życiu publicznym udziału nie brał.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jarosław Gdański, Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki, Kamil Stepan, Wojsko Koronne. Formacje Targowicy, szkolnictwo wojskowe. Varia, Uzupełnienia, Kraków 2003, s. 166.
  2. Leonid Żytkowicz, Litwa i Korona w r. 1794 , w: Ateneum Wileńskie, rocznik XII, wilno 1937, s. 521.
  3. Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 3, s. 25.
  4. Kamilla Mrozowska, Szkoła Rycerska Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764-1794), Warszawa 1961, s. 240.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • H. P Kosk, Generalicja polska, t. 1, wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.